Εξάρτηση

Πόσες μελωδίες έχουν ξοδευτεί για τις αναμονές που δεν τελειώνουν ποτέ; Πόσες νότες έχουν χαραχτεί με πόνο καρδιάς  και απουσίας της λογικής;

Πόσα χαρτιά έχουν πεταχτεί στο καλάθι των αχρήστων…πόσες σκέψεις έχουν ματαιωθεί; Για μια φράση σκέψης, θυσιάζονται ώρες  προσμονής. Για ποιο λόγο, για ποιο λόγο τέτοιο βασάνισμα ψυχής;

Αν ξαναρχόμουνα στον κόσμο θα ήταν για να κάνω έρωτα και για το μόνο που θα λυπηθώ όταν θα φύγω, θα ‘ναι για τον έρωτα που θα χάσω, είχε πει ο Μάνος  Χατζιδάκις και είχε απόλυτο δίκιο. Δεν ορίζεται η καρδιά, δεν ορίζεται η σκέψη, όσο και να το παλέψεις.

Απέφυγέ το, είχες πει στον εαυτό σου και το είχες καταφέρει , έστω και για λίγο. Αλλά η γλύκα αυτού του πόνου είναι σαν τις εξαρτήσεις. Ποτέ δε θα σταματήσεις να  είσαι εξαρτημένος, ένας μόνιμος, αιώνιος αγώνας, μια πάλη ανάμεσα στο καλό και στο κακό…και το κακό είναι τόσο γλυκό, στην αρχή.  Πέφτεις και ξαναπέφτεις στην παγίδα για να νιώσεις την ηδονή των πρώτων στιγμών. Πάντα τις πρώτες στιγμές αναζητάς  και ποτέ δεν επιστρέφουν. Δεν επιστρέφει ο χρόνος, δεν επιστρέφει το συναίσθημα.

Φεύγεις και κλείνεις την πόρτα πίσω σου.Όσο και το χέρι να αντιστέκεται το σώμα είναι ήδη έξω από την πόρτα εκείνη που πίσω της κρύβει την γλυκιά πίκρα. Μέχρι την επόμενη φορά.

Κ.Σ

 

Advertisements

Το ημερολόγιο της ημέρας

 

 

Οι ματαιώσεις και οι επιβεβαιώσεις πληγώνουν. Ικανοποιούν τον εγωισμό του «το ήξερα», αλλά πληγώνουν. Τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα του κρεβατιού δεν έχουν ηλικία, ούτε προορισμό. To ημερολόγιο έχει πολλές καταγραφές και καμιά ειλικρίνεια.  Και η ειλικρίνεια είναι τόσο αφροδισιακή, τόσο απελευθερωτική και τα κάνετε μαντάρα.

Και όχι, δεν είστε καλά αγόρια, ούτε καλά κορίτσια, όσο και να προσπαθήσετε να το μαζέψετε. Και όχι μην περιμένετε να σας εκτιμήσουν διαφορετικά, δεν είστε κάτι το διαφορετικό.

Καλοί είμαστε οι περισσότεροι, το θέμα είναι κατά πόσο μπορείτε να πάρετε το ρίσκο της απόρριψης χωρίς την απαραίτητη ζαχαρόσκονη που χρησιμοποιείτε για το στρώσιμο του κρεβατιού.

Η ευκολία της εποχής, η εγωπάθεια και άρνηση της αλήθειας. Όλα θα ήταν πιο απλά.

Παιδιά του εργάτη.

Παιδιά εργατών, σε μέρες ευημερίας. Παιδιά ανέργων, σε μέρες ευημερίας.
Παιδιά συμβασιούχου, σε μέρες ευημερίας.
Φοιτητές, παιδιά ανέργου, σε μέρες ευημερίας.
Παιδιά εργάτες, παιδιά συμβασιούχου. Κάθε Κυριακή τον άφηναν στο λιμάνι να πάρει το καράβι για δουλειά.
Παιδιά εργάτες, παιδιά ανέργου. Σε μέρες ευημερίας.Παιδιά εργάτες, παιδιά ανέργου. Παιδιά εργάτες σε ηλικία νεανικής ανεμελιάς. 
Παιδιά εργάτες, παιδιά χαμηλοσυνταξιούχου. Και ο αγώνας συνεχίζεται. Τουλάχιστον τα παιδιά με τις άσπρες στολές εργασίας, έμαθαν να στέκονται από νωρις στα πόδια τους. Ανεξάρτητα να αγαπούν και να σέβονται απεριόριστα τον πατέρα και τη μητέρα.
Ευχαριστούμε για την σιωπηλή δύναμή σας. Ευχαριστούμε για την ρεαλιστική ανεξαρτησία που μας προσφέρατε.

 

 

Παραμύθια

Και μου λες για παραμύθια, για πρίγκιπες σε λευκά άλογα, για πριγκίπισσες με μακριά μαλλιά και για κάστρα που κρατούσαν μακριά τους δράκους. Για ζώα που έχουν ανθρώπινη λαλιά και για λιβάδια γεμάτα ήλιο, από εκείνον που ποτέ δεν δύει.

Και εγώ σου λέω για εφιάλτες, για μάγισσες κακιές που τρώνε τις νεράιδες νονές, για ανθρώπους με τη μορφή δράκου γεμάτους φωτιές, για πρίγκιπες κρυμμένους στα υπόγεια και για πριγκίπισσες που ξεπούλησαν το στέμμα τους για μισό βασίλειο.

Άνισο το παιχνίδι, άνισο και το παραμύθι.

ΚΣ

ΤΣΙΡΚΟ

• 

Ζούμε σε ένα απέραντο τσίρκο. Μόνο που τα θηρία εκεί έξω κάνουν πάρτι με εμάς μέσα στα κλουβιά. Αν αναλογιστούμε τις ελπίδες και τις ματαιώσεις των τελευταίων χρόνων κ τι πορεία ακολουθούμε πια μόνο να χαμογελάμε δεν μπορούμε. Αυτό επικρατεί γενικά
Αλλά όπως είπε κ μία φίλη , φιλοσοφώντας στο υπόγειο που ήμασταν, μονο η ελπίδα, η ανεξαρτησία , και η ελευθερία που έχουμε μέσα μας μπορεί να μας σώσει κ να μας κρατήσει ζωντανούς.
Η ζωή είναι μικρή, πάρα πολύ μικρή, οι απώλειες και οι επιθυμίες μεγάλες.
Δε θα σταματήσω να ελπίζω, δε θα σταματήσω να αγωνίζομαι, δε θα σταματήσω να γυρίζω σαν τη σβούρα, δε θα σταματήσω να πιστεύω στην αλληλεγγύη, δε θα σταματήσω να αγαπώ και να νοιάζομαι τους δικούς μου ανθρώπους, δε θα σταματήσω να διεκδικώ, να είμαι ειλικρινής, δεν πρόκειται να πνίξω το παιδί που χορεύει μέσα μου. Και το κυριότερο, όσο και αν εξοργίζομαι μερικές φορές, δεν θα σταματήσω να πιστεύω σε έναν καλύτερο κόσμο, όσο ουτοπικό και να ακούγεται.

 

(αφιερωμένο στην Ιωάννα)

Κ.Σ

Του πατέρα (επί προσωπικού)

 

Και δε θα άλλαζα τίποτα από τον Λουκά. Ούτε καν τα ελαττώματα του. Οι Ευρυτάνες λένε ότι είναι αγύριστα κεφάλια, αλλά αγωνιστές και έχουν δίκιο.
Σκιά προστασίας, όλα αυτά τα χρόνια, χωρίς να παρεμβαίνει, εμπιστοσύνη στα δύο πλάσματα που μεγάλωσε, Η ήρεμη δύναμη του, η αίσθηση ότι μπορείς να καταφέρεις τα πάντα, αλλά και να αποχωρήσεις όποτε πρέπει, η ανεξαρτησία στα λόγια και στα έργα ( και ας ταλαιπωρηθείς ) είναι δικό του δημιούργημα, δικός του τρόπος ζωής, δε χρειάστηκε να μας το διδάξει, το ζούσαμε καθημερινά. Ποτέ δεν τον ένοιαζε ποιον είχε απέναντί του, μαύρο, άσπρο, πλούσιο, φτωχό, η συμπεριφορά του ήταν ίδια. Μας έμαθε να μην θέλουμε τα πολλά, τα υπέρμετρα, αλλά αυτά που  μπορούμε να κατακτήσουμε.

Βαθιά δημοκρατικός, μας έμαθε να σεβόμαστε το δίκαιο, τον αδύναμο, να παλεύουμε για τη ζωή και το κυριότερο, να μην κάνουμε στους άλλους αυτό που δε θα θέλαμε να μας κάνουν. Ανήσυχο πνεύμα, δραστήριο, πάντα αναζητά και πάντα μελετά πριν αποφασίσει, προτού δεχτεί ή απορρίψει.  Μια εποχή, χαριτολογώντας, τον έλεγα και Παρασκευά Αυγερινό της Αχαΐας (γνήσιος οπαδός του ΠΑΣΟΚ, όχι εκμεταλλευτής για αυτό και λάμβαναν σοβαρά την άποψή του)

Πρακτικό μυαλό, σοφό. Με υψηλό το αίσθημα της δικαιοσύνης και της ευθύνης. Ξεκίνησε από την κορυφή του βουνού, με τη δίψα της προόδου. Μας μεγάλωσε, μας σπούδασε κ τώρα στα 70 με την ίδια ηρεμία και σεβασμό προετοιμάζει την επόμενη γενιά
Δε θα άλλαζα τίποτα από τον Λουκά, όχι. Και νιώθω περήφανη όταν λέει ότι μεγάλωσε παιδιά που στέκονται στα πόδια τους. Νιώθω περήφανη όταν με ρωτάνε αν είμαι η κόρη του Λουκά (το επώνυμο βλέπετε δεν ξεχνιέται) κ στα μάτια του συνομιλητή είναι ξεκάθαρος ο σεβασμός για τον Ευρυτάνα που βρέθηκε στη Πάτρα.
Η αγάπη δεν αρκεί να εκφράζεται μόνο με λόγια αλλά και με έργα.

Ακόμα το τραγουδάει. Λάτρης των τραγουδιών της τάβλας

 

Κατερίνα Σαμψώνα

Οι πραγματικές ιστορίες

Kurt Schwitters, Untitled (With an Early Portrait of Kurt Schwitters), 1937-8

Οι  πραγματικές ιστορίες γράφονται πίσω από σκονισμένα δάκρυα, από συνήθειες του σωρού.

Πίσω από θέλω που δεν ειπώθηκαν ποτέ, από λέξεις που τρεμάμενες έμειναν κρυμμένες πίσω από τα τα σφιγμένα δόντια.

Οι πραγματικές ιστορίες έμειναν άγραφες κάπου μέσα στη δίνη του μυαλού, στα όχι και στα ναι που δεν φωνάχτηκαν ποτέ, πίσω από βλέμματα που ατένιζαν τον άδειο τοίχο στα 55 τμ, χωρίς ήλιο, οξυγόνο.

Οι πραγματικές ιστορίες δε θα καταγραφούν ποτέ, σε κανένα σκληρό δίσκο  σε κανένα χαρτί, σε καμιά σάρκα.

Οι πραγματικές ιστορίες δεν θα βγουν ποτέ στην επιφάνεια, κρυμμένες θα μείνουν, παρηγοριά και αρρώστια μαζί για τη ζωή που ποτέ δεν χαρίστηκε, για τη ζωή που ήταν άδικη, για εκείνες τις ανάσες που δεν βγήκαν ποτέ, για εκείνα τα βογκητά που παρέμειναν απωθημένα στην άκρη ενός ταλαιπωρημένου κορμιού.

Οι πραγματικές ιστορίες φίλε μου θα κρυφτούν μέσα στη νύχτα που σε συντροφεύει, στο σκοτάδι που είναι μόνιμος, πιστός σύντροφος.

Οι πραγματικές ιστορίες θα είναι αυτές για τις οποίες μετάνιωσες και θα μετανιώσεις στην τελευταία σου ανάσα στη ζωή.

Οι πραγματικές ιστορίες για όλα εκείνα που καταδίωξαν τη σκέψη σου και για τα ρίγη των κυττάρων σου που θα θαφτούν μαζί σου.

Και είναι άδικο, μα τόσο άδικο.

Κ.Σ