Εξάρτηση

Πόσες μελωδίες έχουν ξοδευτεί για τις αναμονές που δεν τελειώνουν ποτέ; Πόσες νότες έχουν χαραχτεί με πόνο καρδιάς  και απουσίας της λογικής;

Πόσα χαρτιά έχουν πεταχτεί στο καλάθι των αχρήστων…πόσες σκέψεις έχουν ματαιωθεί; Για μια φράση σκέψης, θυσιάζονται ώρες  προσμονής. Για ποιο λόγο, για ποιο λόγο τέτοιο βασάνισμα ψυχής;

Αν ξαναρχόμουνα στον κόσμο θα ήταν για να κάνω έρωτα και για το μόνο που θα λυπηθώ όταν θα φύγω, θα ‘ναι για τον έρωτα που θα χάσω, είχε πει ο Μάνος  Χατζιδάκις και είχε απόλυτο δίκιο. Δεν ορίζεται η καρδιά, δεν ορίζεται η σκέψη, όσο και να το παλέψεις.

Απέφυγέ το, είχες πει στον εαυτό σου και το είχες καταφέρει , έστω και για λίγο. Αλλά η γλύκα αυτού του πόνου είναι σαν τις εξαρτήσεις. Ποτέ δε θα σταματήσεις να  είσαι εξαρτημένος, ένας μόνιμος, αιώνιος αγώνας, μια πάλη ανάμεσα στο καλό και στο κακό…και το κακό είναι τόσο γλυκό, στην αρχή.  Πέφτεις και ξαναπέφτεις στην παγίδα για να νιώσεις την ηδονή των πρώτων στιγμών. Πάντα τις πρώτες στιγμές αναζητάς  και ποτέ δεν επιστρέφουν. Δεν επιστρέφει ο χρόνος, δεν επιστρέφει το συναίσθημα.

Φεύγεις και κλείνεις την πόρτα πίσω σου.Όσο και το χέρι να αντιστέκεται το σώμα είναι ήδη έξω από την πόρτα εκείνη που πίσω της κρύβει την γλυκιά πίκρα. Μέχρι την επόμενη φορά.

Κ.Σ

 

Του πατέρα (επί προσωπικού)

 

Και δε θα άλλαζα τίποτα από τον Λουκά. Ούτε καν τα ελαττώματα του. Οι Ευρυτάνες λένε ότι είναι αγύριστα κεφάλια, αλλά αγωνιστές και έχουν δίκιο.
Σκιά προστασίας, όλα αυτά τα χρόνια, χωρίς να παρεμβαίνει, εμπιστοσύνη στα δύο πλάσματα που μεγάλωσε, Η ήρεμη δύναμη του, η αίσθηση ότι μπορείς να καταφέρεις τα πάντα, αλλά και να αποχωρήσεις όποτε πρέπει, η ανεξαρτησία στα λόγια και στα έργα ( και ας ταλαιπωρηθείς ) είναι δικό του δημιούργημα, δικός του τρόπος ζωής, δε χρειάστηκε να μας το διδάξει, το ζούσαμε καθημερινά. Ποτέ δεν τον ένοιαζε ποιον είχε απέναντί του, μαύρο, άσπρο, πλούσιο, φτωχό, η συμπεριφορά του ήταν ίδια. Μας έμαθε να μην θέλουμε τα πολλά, τα υπέρμετρα, αλλά αυτά που  μπορούμε να κατακτήσουμε.

Βαθιά δημοκρατικός, μας έμαθε να σεβόμαστε το δίκαιο, τον αδύναμο, να παλεύουμε για τη ζωή και το κυριότερο, να μην κάνουμε στους άλλους αυτό που δε θα θέλαμε να μας κάνουν. Ανήσυχο πνεύμα, δραστήριο, πάντα αναζητά και πάντα μελετά πριν αποφασίσει, προτού δεχτεί ή απορρίψει.  Μια εποχή, χαριτολογώντας, τον έλεγα και Παρασκευά Αυγερινό της Αχαΐας (γνήσιος οπαδός του ΠΑΣΟΚ, όχι εκμεταλλευτής για αυτό και λάμβαναν σοβαρά την άποψή του)

Πρακτικό μυαλό, σοφό. Με υψηλό το αίσθημα της δικαιοσύνης και της ευθύνης. Ξεκίνησε από την κορυφή του βουνού, με τη δίψα της προόδου. Μας μεγάλωσε, μας σπούδασε κ τώρα στα 70 με την ίδια ηρεμία και σεβασμό προετοιμάζει την επόμενη γενιά
Δε θα άλλαζα τίποτα από τον Λουκά, όχι. Και νιώθω περήφανη όταν λέει ότι μεγάλωσε παιδιά που στέκονται στα πόδια τους. Νιώθω περήφανη όταν με ρωτάνε αν είμαι η κόρη του Λουκά (το επώνυμο βλέπετε δεν ξεχνιέται) κ στα μάτια του συνομιλητή είναι ξεκάθαρος ο σεβασμός για τον Ευρυτάνα που βρέθηκε στη Πάτρα.
Η αγάπη δεν αρκεί να εκφράζεται μόνο με λόγια αλλά και με έργα.

Ακόμα το τραγουδάει. Λάτρης των τραγουδιών της τάβλας

 

Κατερίνα Σαμψώνα

Οι πραγματικές ιστορίες

Kurt Schwitters, Untitled (With an Early Portrait of Kurt Schwitters), 1937-8

Οι  πραγματικές ιστορίες γράφονται πίσω από σκονισμένα δάκρυα, από συνήθειες του σωρού.

Πίσω από θέλω που δεν ειπώθηκαν ποτέ, από λέξεις που τρεμάμενες έμειναν κρυμμένες πίσω από τα τα σφιγμένα δόντια.

Οι πραγματικές ιστορίες έμειναν άγραφες κάπου μέσα στη δίνη του μυαλού, στα όχι και στα ναι που δεν φωνάχτηκαν ποτέ, πίσω από βλέμματα που ατένιζαν τον άδειο τοίχο στα 55 τμ, χωρίς ήλιο, οξυγόνο.

Οι πραγματικές ιστορίες δε θα καταγραφούν ποτέ, σε κανένα σκληρό δίσκο  σε κανένα χαρτί, σε καμιά σάρκα.

Οι πραγματικές ιστορίες δεν θα βγουν ποτέ στην επιφάνεια, κρυμμένες θα μείνουν, παρηγοριά και αρρώστια μαζί για τη ζωή που ποτέ δεν χαρίστηκε, για τη ζωή που ήταν άδικη, για εκείνες τις ανάσες που δεν βγήκαν ποτέ, για εκείνα τα βογκητά που παρέμειναν απωθημένα στην άκρη ενός ταλαιπωρημένου κορμιού.

Οι πραγματικές ιστορίες φίλε μου θα κρυφτούν μέσα στη νύχτα που σε συντροφεύει, στο σκοτάδι που είναι μόνιμος, πιστός σύντροφος.

Οι πραγματικές ιστορίες θα είναι αυτές για τις οποίες μετάνιωσες και θα μετανιώσεις στην τελευταία σου ανάσα στη ζωή.

Οι πραγματικές ιστορίες για όλα εκείνα που καταδίωξαν τη σκέψη σου και για τα ρίγη των κυττάρων σου που θα θαφτούν μαζί σου.

Και είναι άδικο, μα τόσο άδικο.

Κ.Σ

Η εποχή μου.

Όταν το μυαλό δεν μπορεί να συντονιστεί με το περιβάλλον
Όταν οι λέξεις πνίγονται πριν το σκάσουν από τα χείλη. Έτσι είναι η Δευτέρα. Έτσι είναι το παρόν. Έτσι είναι η εποχή μου.

Θα αντέξουμε, μου είχες πει.

Για πόσο, σε είχα ρωτήσει.

Αλλά απάντηση δεν πήρα. Και βολοδέρνουμε τόσα χρόνια, ανάμεσα στη λογική και σε αυτό που ονομάσαμε ελπίδα.

Τι είναι ελπίδα, σε είχα ρωτήσει.

Αυτό που περιμένουμε, μου είχες απαντήσει.

Και αυτό που περιμένουμε δεν έρχεται αγάπη μου, αυτό το διαφορετικό είναι κολλημένο στο κενό, μακριά από εδώ.

Ίσως είναι με τον Γλάρο, μου είχες πει ένα πρωί.

Τον Γλάρο; Απόρησα

Έβρεχε και με κρατούσες από το χέρι.Πάντα περπατούσαμε στη βροχή. Είχα σταθεί για να κοιτάξω τα σύννεφα και σαν να μάντεψες τη σκέψη μου, μου απάντησες λες και απευθυνόσουν σε πεντάχρονο παιδί.

Θυμάσαι τον Γλάρο  Ιωνάθαν Λίβινγκστον;

Κούνησα καταφατικά το κεφάλι μου.

Κάπου εκεί μέσα λοιπόν, ο Richard Bach γράφει:

«Διαλέγουμε τον επόμενό μας κόσμο μέσα από τα όσα μαθαίνουμε σε τούτον. Αν δεν μάθεις κάτι, τότε ο επόμενος θα είναι όμοιος με τούτον, με τους ίδιους φραγμούς και τα ίδια ασήκωτα βάρη που θα πρέπει να ξεπεράσεις».

Για αυτό σου λέω, έλα να μάθουμε και να παλέψουμε για τον κόσμο που θα έρθει, χωρίς χρονικούς προσδιορισμούς, χωρίς ίσως, γιατί, γαμώτο…χωρίς απογοητεύσεις.

 

Κυριακή.

Και είναι η μέρα που κάθεσαι κάτω από τον ήλιο, την εποχή που ο ήλιος γλυκαίνει, γίνεται φίλος έμπιστος.

Και αναρωτιέσαι τι έχει γίνει γύρω σου, που πήγαν όλοι εκείνοι οι άνθρωποι που νοιάζονταν να κάτσουν κάτω από τον ήλιο, ημέρα Κυριακή, με τη μπίρα να διαδέχεται τον καφέ που έχει ξεραθεί στα χείλη της κούπας.

Που πήγαν όλοι εκείνοι που φορούσαν ότι βρουν μπροστά τους, μισονυσταγμένοι, κατέβαιναν από τα σπίτι τους και περίμεναν εκείνον τον κυριακάτικο καφέ που θα τους εξάγνιζε την εβδομάδα που προηγήθηκε .

Χαρτί ιλουστασιόν καταντήσαμε, μια τρίχα από εδώ, ένα ατσαλάκωτο πουκάμισο από εκεί. Μια σέλφι της ζωής που θέλουμε να προωθήσουμε και η αγωνία των likes.

Που είναι εκείνες οι Κυριακές που ίσως ξεχνούσαμε τα μισά πράγματα στο σπίτι. «έχεις αναπτήρα; ρε ξέχασα τα χαρτάκια μου, ωχ! ξέχασα τα κλειδιά μου»

Έγκωσα από τόση  εικονική πραγματικότητα. Η μουσική με σώζει και δύο τρία χαμόγελα χωρίς φίλτρα.

Και είναι η μέρα που κάθεσαι κάτω από τον ήλιο και σκέφτεσαι ότι η ζωή είναι μια ανακοίνωση του θανάτου, η γεύση του πρωινού καφέ, η αγκαλιά των αγαπημένων και η μυρωδιά οικείων πραγμάτων.

Έχω αποκληρώσει την επιτήδευση, δε τη θέλω στη ζωή μου και είναι πάλη σκληρή αυτή.

Τίποτα καλύτερο από μία ελεύθερη, αδέσμευτη ανάσα στην υγρασία του φθινοπώρου.

 

Κ.

25η ώρα

25η Ώρα. Ώρα να βγουν οι μάσκες. Η ώρα που το μυαλό κλειδώνει κάθε ίχνος επίκτητης λογικής κάθε ηθικής. Είσαι εσύ, αλλά όχι ακριβώς εσύ.

Η ώρα που τα μάτια κλείνουν και το μυαλό επιλέγει τη δική του πορεία ανάμεσα στη λογική και την παράνοια. Ελευθερία το ονομάζουν κάποιοι, ασυδοσία οι πιο συντηρητικοί. Αυτοί που φοβούνται να ανακαλύψουν το σκοτάδι που κρύβεται μέσα στο μυαλό τους.

25η Ώρα. Ξυπνάει και είναι ξαπλωμένη σε ένα παγκάκι. Νύχτα, σκοτάδι, δυο φωτιές σε μεταλλικά βαρέλια τραβούν την προσοχή της και το παιχνίδι αρχίζει.

Από το απέναντι σπίτι, δύο μάτια την παρατηρούν και την καλούν κοντά τους. Ενώνει τα χέρια της με τα δικά του και μπαίνουν στο σπίτι. Στο βάθος ακούει τη φωνή του David Byrne να ερμηνεύει με λυγμό το Gypsy Woman.

Δευτερόλεπτα αργότερα βρίσκεται ανάμεσα σε κορμιά που χορεύουν. Άνθρωποι που απολαμβάνουν την 25η Ώρα.

Γίνεται μια άμορφη μάζα  μαζί με όλους εκείνους που μοιράζεται το ίδιο μυστικό. Κανένα φραγμό.

Χέρια τη τυλίγουν και την καλώς ορίζουν στη δική τους 25η Ώρα.

Το ξημέρωμα τη βρίσκει ξανά ξαπλωμένη στο παγκάκι, με σκισμένα ρούχα και κορμί σημαδεμένο. Σηκώνει το κεφάλι της και χαμογελάει. ΄΄25η Ώρα΄΄  σκέφτεται.

She wakes up early every morning
Just to do her hair now
Because she cares yeah

Her day oh wouldn’t be right
Without her make up
She’s never without her makeup

She’s just like you and me
But she’s homeless, she’s homeless
As she stands there singing for money.

Ο David Byrne με το Gypsy Woman διακόπτει τη σκέψη της. Προσπαθεί να εντοπίσει από που έρχεται ο ήχος. Κοιτάει στο απέναντι κτίριο,δυο μάτια την παρακολουθούσαν από το παράθυρο…και η κουρτίνα έκλεισε.

Πρώτη δημοσίευση:http://25thhourproject.tumblr.com/post/99756400991/25%CE%B7-%CF%8E%CF%81%CE%B1-%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%AF%CE%BD%CE%B1-%CF%83%CE%B1%CE%BC%CF%88%CF%8E%CE%BD%CE%B1

Φωτογραφία.

Και τα χρόνια περνούν. Oι μήνες τρέχουν ξωπίσω τους σαν αποπαίδια της μιζέριας.

Πόσες ανάσες μοιράστηκαν, πόσα αναφιλητά κρύφτηκαν πίσω από κάθε χτύπο του σφυγμού.

Και μια φωτογραφία με μια ημερομηνία καρφωμένη στο κάτω μέρος αρκεί για να σου θυμίσει ότι η μνήμη χτίζει τα λόγια σου.

Μήνες μέρες και το παιχνίδι συνεχίζεται. Χτίζεται η μνήμη και χωρίς εμάς.