Πόσες μελωδίες έχουν ξοδευτεί για τις αναμονές που δεν τελειώνουν ποτέ; Πόσες νότες έχουν χαραχτεί με πόνο καρδιάς και απουσίας της λογικής;
Πόσα χαρτιά έχουν πεταχτεί στο καλάθι των αχρήστων…πόσες σκέψεις έχουν ματαιωθεί; Για μια φράση σκέψης, θυσιάζονται ώρες προσμονής. Για ποιο λόγο, για ποιο λόγο τέτοιο βασάνισμα ψυχής;
Αν ξαναρχόμουνα στον κόσμο θα ήταν για να κάνω έρωτα και για το μόνο που θα λυπηθώ όταν θα φύγω, θα ‘ναι για τον έρωτα που θα χάσω, είχε πει ο Μάνος Χατζιδάκις και είχε απόλυτο δίκιο. Δεν ορίζεται η καρδιά, δεν ορίζεται η σκέψη, όσο και να το παλέψεις.
Απέφυγέ το, είχες πει στον εαυτό σου και το είχες καταφέρει , έστω και για λίγο. Αλλά η γλύκα αυτού του πόνου είναι σαν τις εξαρτήσεις. Ποτέ δε θα σταματήσεις να είσαι εξαρτημένος, ένας μόνιμος, αιώνιος αγώνας, μια πάλη ανάμεσα στο καλό και στο κακό…και το κακό είναι τόσο γλυκό, στην αρχή. Πέφτεις και ξαναπέφτεις στην παγίδα για να νιώσεις την ηδονή των πρώτων στιγμών. Πάντα τις πρώτες στιγμές αναζητάς και ποτέ δεν επιστρέφουν. Δεν επιστρέφει ο χρόνος, δεν επιστρέφει το συναίσθημα.
Φεύγεις και κλείνεις την πόρτα πίσω σου.Όσο και το χέρι να αντιστέκεται το σώμα είναι ήδη έξω από την πόρτα εκείνη που πίσω της κρύβει την γλυκιά πίκρα. Μέχρι την επόμενη φορά.
Κ.Σ